شهر سنندج
سنندج تلفظ (به کردی: سنه، کورسان)، دومین شهر بزرگ کرد نشین و بیست و سومین شهر بزرگ ایران در غرب ایران است. شهر سنندج مرکز استان کردستان در فاصله 512 کیلومتری جنوب غرب تهران قرار گفته است. شهر سنندج به دلیل وضعیت خاص توپوگرافی یکی از شهرهای زیبای ایران است به طوریکه پیرامون این شهر از کوه‌های زیبا و بلند و داخل شهر به صورت تپه ماهور از تپه‌های متعددی تشکیل شده است و برفراز هر تپه‌ای منظره‌ای زیبا از شهر نمایان است تعدادی از این تپه‌ها مانند توس‌نوذر، تپه‌روسی، تپه شرف‌الملک و .. از لحاظ تاریخی و مذهبی با اهمیت می‌باشند و همچنین کوه زیبای آبیدر، کوه کوچکه‌رش (سنگ سیاه) در دو طرف شهر، زیبایی بیشتری به این شهر داده‌اند در حاشیه شرقی شهر رودخانه قشلاق جاری است که بر زیبائی هرچه بیشتر شهر افزوده است. سنندج در سال 1046 هجری قمری در زمان حکومت سلسله صفویه و در دوران شاه صفی و توسط سلیمان خان اردلان ساخته شده است.
سنندج به علت مرکزیت در گذشته دارای مساجد، ابنیه و عمارات و بازار قدیمی می‌باشد که هم اکنون بیشترین تعداد جاذبه‌های گردشگری این شهر را تشکیل می‌دهند. نام سنندج دگرگون شدهٔ سنه‌دژ است و سنه دژ نیز دگرگون شده نام سینه دژاست و به این علت این نام را انتخاب کردند زیرا در وسط و مرکز یا سینه دژ (کوه)های آبیدر و رشته کوه زاگرس است. که مردم شهرهای کوردنشین سنندج را همان سنه عنوان می نمایند. شهر سنندج به شهر هزارتپه معروف است و همچنین به سنندج شهر مساجد نیز می‌گویند. زبان مردم، کردی سورانی با لهجه اردلانی است. سنندج در ارتفاع ۱٬۴۵۰ تا ۱٬۵۳۸ متری از سطح دریا متوسط بارندگی آن بیش از ۵۰۰ ملیمتر در سال است و در منطقهٔ کوهستانی زاگرس واقع شده از لحاظ وضعیت طبیعی و اقلیمی سنندج یک شهر کوهستانی با آب و هوای سرد کوهستانی است که دارای تابستانهای ملایم و زمستانهای نسبتاً سرد می‌باشد. این شهر از سمت غرب به کوه آبیدر، از سمت شمال به کوه شیخ معروف، از سمت جنوب به کوه سراج الدین، محدود شده‌است و در منطقه‌ای به وسعت ۶/۳۶۸۸ هکتار گسترده شده‌است. جمعیت این شهر بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال۱۳۹۵، برابر با ۴۱۴٫۰۶۹نفر است.
سنندج به لحاظ موقعیت جغرافیایی و فعالیت‌های شهرسازی عصر صفوی و قاجار، از بافت شهری سنتی با ارزشی برخوردار است که بناهای مسکونی و عام‌المنفعه متعددی مانند حمام، مساجد و بازار در آن باقی مانده‌است؛ و دارای محدودهٔ بافت تاریخی فرهنگی با وسعتی معادل ۱۱۲ هکتار است. این شهر یکی از قطب‌های گردشگری سالم در ایران شناخته می‌شود.
